با سلام به دوستان
من نمیدونم نظرم مال کدوم بند میشه آما.....
خدا نکنه اسم و چشم انداز یه چیزی دهان پر کن باشه یا بشه. اولش عشق و علاقه و ترمز بریده میریند جلو (خارجی ها و کافر هارو میگم ها) بعدش وقتی گشنگی که میکشن عاشقی یادشون میره میشن.....
همش تقصیر این شعارس که از اول به خوردمون دادن برای همچین روزی "طراحی صنعتی مانندیک اقیانوس با یک وجب عمق"

بند (ط)

من ضمن این که کاملا با تحلیل های جامع آقای حکیمی موافقم فکر می کنم یکی از دلایل نبود این ارتباط بین صنعت و دانشگاه ما اولا صنعتی هست که پشتش دانش نبوده و هنوز خیلی جاها داره به صورت سنتی تو ایران کار میشه. چیزی که من شخصا تو بازار ایران دیدم این بود که بیشتر سرمایه داران و تولید کننندگان - البته نه همه- اگرچه تخصص تولید محصول دارند ولی تحصیلات و دانش لازم برای توسعه کار خودشونو ندارن که اصلا بخوان طراح بیارن! بلکه بیشترشون سراغ راحت ترین راه ها می رن و بعضا خیلی وقت ها با نوسان های کوچیک بازار از دور خارج می شن یا میزان سودشون کاهش شدید پیدا می کنه ولی باز هم به دلیل اون دانش کمشون برای توسعه کار به فکر خلاقیت نمی رن! یه همچین مساله ای هم قطعا نمی تونه به راحتی و یک شبه در بین بازار و تولید کننده ها حل بشه بلکه نیاز به یک حرکت تدریجی داره که الان داره روز به روز جلو می ره و بهتر هم می شه و دلیل بهتر شدنش همین حضور جدی تر طراح ها تو جامعه و رسانه ها هست و افزایش نسبی دانش تولید کننده ها از صنعت جهانی. دوم اینه که متاسفانه خیلی از خود ما طراح ها انتظار داریم تا دانشگاه قبول شدیم یا مدرک گرفتیم جلومون فرش قرمز پهن کنن و یک دفتر دیزاین و حقوق عالی به اضافه درصد فروش طرح های میلیاردی مون!!! بهمون تقدیم کنن که این اصلا با بازار جور در نمیاد. باید کار کرد و تجربه کرد و از همه بیش تر، صبر داشت تا کم کم در بازار شناخته بشیم، اون موقع است که بهتر می تونیم جایگاه خودمونو تعیین کنیم.

با تشکر از خانم مقدم، منم با تمام تفاصیلی که گفتم، با نظر ایشون موافقم که طراح هم باید جایگاه و حد و حدود خودش رو بدونه، و توجه داشته باشه که اصولا سود اصلی را باید سرمایه گذار ببره، چون اونه که ریسک می کنه.