اگر کسی واقعا بخواد بدونه که فضای فلک زده ی صنعت ایران چرا به این روز افتاده و ایا همیشه همینطوری بوده بهتره با مطالعه تاریخ واقعی مملکت خودش ببینه اصلا صنعت چجوری وارد ایران شد و تا کی در حال رشد بود و چه بلای خانمان سوزی در چه تاریخی، صنعت ( و بقیه چرخه های اقتصاد) ایران رو به این وضعیت رسوند.
تا زمان قاجار ما چه میدونستیم بانک چیه ارتش چیه اموزش و پرورش چیه ( همون مکتب و ملا کارمون رو راه مینداخت) دانشگاه چیه گمرک چیه معافیت مالیاتی چیه سوبسید چیه و...
خلاصه با همت مردان وطن پرست و سخت کوش به همه اونا رسیدیم و به دنیا ثابت کردیم ما بدون نفت و فقط با مالیات قندوشکر و چای راه اهن میسازیم و تمام ارکان یک مملکت مدرن رو وارد یه کشور عقب مونده میکنیم
ولی ما به این چیزا راضی نبودیم از سال چهل و چهار تا پنجاهو پنج تولید ناخالصمون رو سه برابر نقدینگی کردیم اتفاقی که الان تو کشور های صنعتی هم کم رخ میده
توی برنامه عمرانی سوم ( که اون زمان عمل بود نه حرف) طرح های مهمی مثل تأسیس کارخانه ذوب آهن، ماشین ابزار، تراکتورسازی، تولید الومینیوم و کارخانه پتروشیمی و.. تأسیس کردیم
بیکاری یک رقمی شد ینی چیزی شبیه به اتحادیه اروپا
ولی ما به این چیزا و صنایع سنگین و کلان مثل فولاد و سیمان و مس الومینیوم قانع نشدیم
ما به دنبال برند ایرانی بودیم. که موفق هم شدیم کفش ملی کفش بلا کفش وین ایران ناسیونال لوازم خانگی مدرن ایران توشیبا صنایع پارس الکتریک قوه پارس ارج پلاسکو و نساجی ایران و... همگی خصوصی بودن و یک ریال از بیت المال استفاده نمی کردن.
کارافرینان این صنایع کیا بودن. همگی در بچگی تو فقر بودن ولی چون بستر امکان توسعه رو بهشون میداد و جامعه پذیرای عدالت اجتماعی بود این صنایع شکل گرفته بودن. وام های کلان در اختیار نهاد های فاسد قرار نمیگرفت تا سه هزار میلیاردی که باید تو آبادانی مملکت خرج بشه غیب بشه.
همه اینها بعد از انقلاب یا فرار کردن یا اعدام شدن یا مصادره اموال شدن یا هر سه کار باهاشون انجام شد. بنیاد شهید و مستضعفان هم تمام صنایع ملی رو در اختیار گرفت و هر روز در یکیشون به خاطر ورشکستگی تخته شد و با هر تحریمی که تصویب شد یک گروه از صنایع تعطیل شد. مملکتی که حتا از نظر صنعت و اقتصاد از کره و ژاپن بسیار بالاتر بود حالا مردمش خودشونو در حد چین هم نمیدونن.