تازه کو این اولشه، فقط خدا کنه ماهواره های سوری ایران گند نزنن.
یه داستان میگم که امیدوارم واسه ما طراحا آموزنده باشه:
ما توی دهمون یه پیر بابایی داشتیم که خیلی میفهمید، یعنی اینکه تشخیصش بالا بود و خوب رو از بد به راحتی جدا می کرد، من یه بار ازش راجع به مردمای الان با قدیم و تفاوتاشون پرسیدم(مردم شناسی واسه یک طراح صنعتی از مارکر(نون شب) هم واجب تره)
اون در جوابم یه حرف کلیشه ای زد و منم خوب بلد بودم چه طور با ادمایی که کلیشه ای حرف میزنن برخورد کنم و خواستم توضیحاتی بده که بعدش منم آچمسش کنم و اونم جوابم رو با یه مثال داد که من آچمس شدم:
گفت: عزیزم طی این 50 ساله خیلی چیزا اومده و روز به روز بیشترم میشه(منظورش همون روند روبه رشد صنتعت و تکنولوژی از انقلاب صنعتی به بعد هستش که این موج بسامد های آخرش به ده پیر بابا رسیده)
یه ادمی رو در نظر بگیر که توی ده زندگی میکنه، خوب همه جای ده و همه ادماش رو میشناسه پس هیچ وقت گم نمیشه و فراموشم نمیشه، حالا اگه برهیه شهر بزرگ میتونه همه جا و همه ادماش رو بشناسه؟....
و بعد اخرش با یک آهخ بلند گفت:اگه ادمای الان مثل ادمای قدیم اون شناخت و سرزندگی و ثبات رو داشته باشن چه کارها که نمیتونند بکنند؟
الان که دارم مقایسه میکنم میبینم ادمای موفقی مثل آقای گتس همون ویژگی هایی رو دارند که پیر بابا در حسرت نبودشون آهخ سر میداد اینا همون ادمایی هستند که هیچ کاه گم نمیشند و فراموش نخواهند شد.
به امید روزی که انسانهای بزرگی شویم با آرزوهای کوچک نه اینکه انسانهای کوچکی باشیم با آرزوهای بزرگ.

حرف کلیشه ای پیر بابا این بود:
مردمای قدیم از الان بهتر بودند، آخه مردمای الان خودشون رو گم کردن.