طراحی صنعتی ایرانی

مسلما یکی از توجیهات طرح یک طراح ساخت پذیر بودن و اشراف بر نحوه ساخت و تولید اونه.
حتی اگر کتری شما،دستگاه و روش ساختش موجود باشه و از شما پرسیده بشه که قوریتون با چه روشی ساخته میشه و ندونین خیلی بده (هم اینکه شما رو به عنوان طراح به رسمیت نمیشمرند و دیگه اینکه بهتون میخندند و به طرحتون اهمیت نمیدند.)چون تعیین روش ساخت و تولید یکی از وظایف طراح هستش جهت کاهش قیمت ساخت و یا ایمنی امنیت و مسائل زیست محیطی و ارگونومی و حتی تعیین جنس مواد.
تنها میبایست زاها حدید باشی که از روی سکس دو مامولک کانسپت میزنه و اجرا میشه کارش بدون اینکه محاسبات مهندسی یا عمرانی یا چیزی داشته باشه که این طراحان به عنوان ابر طراحان شناخته شده هستند.
مثل کالاتراوا یا کریم خودمون.
البته طراحان دیگه ای هم هستند که به عنوان طراحان استایلینگ صرفا به ایجاد خلق زیبایی در فرم و گاهی عملکرد میزنند که بیشتر طرحاشونم عقیم میمونه حتی اگر برنده مسابقه ای هم بشه.
البته اینا نظر منه و در حد ثوادم بود.

بعضی وقتها موضوع فقط ارائه کانسپته و حتی مسابقاتی داریم که صرفا دنبال ایده (حتی تخیلی) هستند. اما یک موقع هدف تولید انبوه و یا تولید واقعی محصول هست که خیلی از پر و بال های کانسپت ها میریزه و به جاش محدودیت های ساختی اعمال میشه. به نظرم من یک طراح صنعتی باید بتونه در مرحله ایده پردازی "بسیار قوی" باشه و در صاحب نظر بودن در باره تولید هم "قوی" باشه.

توی مقدمه کتاب جیم لسکو اومده که:
"طراح صنعت خواه در یک تیم طراحی کار کند یا به تنهایی به عنوان مشاور طراح فعالیت نماید، مسول شکل ظاهری و فرم محصول است."
و یه جای دیگه هم میگه چون طراحی صنعتی یک کار تیمیه و متخصصین و مهندسین در اون تیم حضور دارند فقدان اطلاعات سبب میشه شما به یک تماشاچی تبدیل بشین.
البته همچین تیم هایم آرزوست..
ولی من روی طراح های مسابقه ای یه کم مشکل دارم و اونا رو در صورت نداشتن طرح یا فعالیت صنعتی که پایش تولید انبوهه باید طراح استایلیستی نام برد تا طراح صنعت ولی باز میبینی که نسل گذشته همین استایلیستا بودند که به طراحی صنعتی وجهه دادند مثل طراحان استایلینگ که کلا کارشون با طراحای آلمان فرق می کرد و موفق تر هم بودند مثل ریموند لوییه خودمون یا بل گدس.
ما کلا موندیم تو دهه 80