آنچه که از محتوای دروس و شیوه آموزش طراحی صنعتی در دانشگاه های داخل برمی آید آن است که طراح صنعتی، باید فردی باشد همه فن حریف، با قابلیت ها و توانایی های بی شمار باشد، به گونه ای که بتواند به تنهایی، و در زمانی اندک و با حداقل امکانات، به صورتی اعجاب آور و در قالب حرکتی خلق الساعه، نسبت به بروز کلیه رفتارهایی که منجر به تولید یک محصول مستقل می گردند، اقدام مقتضی را مبذول نموده و چنان حرکتی متحورانه و بی عیب و نقص از خود به یادگار گذارد که درهیچ زمان و مکانی، و توسط هیچ متخصصی، کوچک ترین ایرادی بر آن وارد نباشد!

هرچند آگاهی از جوانب مختلف تولید و شیوه های اجرایی برای یک طراح، امری است اجتناب ناپذیر است که علی القاعده باید از طریق اساتید، آموزش داده شود، لیکن پرداختن به برخی مسائل جزئی در این عرصه، دانشجو را از پرداختن به اصل قضیه، که همان آموختن دیزاین (طراحی خلاقانه) است، باز می دارد.

در این قسمت، ضمن بیان مراحل مختلف یک پروسه ساده طراحی محصول، به بیان نقش افراد دیگری که علاوه بر طراح، باید در این امر به وی یاری رسانند بیان می شود. از آنجا که یکی از شیوه های موثر درمدیریت طراحی، علی الخصوص در بخش R&D، شیوه مدیریت ارگانیک می باشد، بنابراین علیرغم شیوه مدیریت طراحی مکانیکی بروکراتیک، دیگر نمی توان پروسه تولید را به صورت هرمی تصور نمود که جایگاه طراح در این هرم، در راس آن و یا در قسمتی دیگر از آن باشد.

همان طور که مشاهده می کنید، طراح صنعتی فقط در فاز پنجم به صورت مستقیم ایفای نقش می کند و به غیر از فاز پنجم، در سایر مراحل نقش می تواند به دلیل شناخت کلی از این مراحل، نقش مشاور را ایفا نماید.